Номан Челебиджихан."BASTIRIQ"

Dört taş divar, eñ töpede – bir kiçkene pencere,

İçke demir çabaqlardan ışıq tuvul – dert kire.

Er köşede dım kölgeler, yeşil küfler köpüre,

Yataq – tahta, yemek – fena, yerden suvuq üfüre.

Hızmetçi de er kün bunı suvlap-suvlap süpüre,

Kimerde bir anaynı da sögüp sala, köz köre.

Aqşamlar bu qara üyge qara perdeler kere,

Yañğızlıqlar yañğız canğa canlı tüşler köstere.

Ğarip yürek çapalana, tenler, tükler ürpere.

Tozmay göñül, avalanıp, alçala bom-boş yere.

Nevbetçiler gece-kündüz qarap, cürip teşkere

Qapıdaki avur kiltni er saat dört-beş kere.

Bu kölgeli, qaradan suvuq kiltli qara mezarğa

Yasanlardan daa fazla yahşı insan köp kire.

Kirgenden soñ işler belli: tura, tura ya cüre,

Ya da aqsız azaplarğa dayanamay delire...